We zouden elkaar in een ander leven moeten ontmoeten, we zouden elkaar in de lucht moeten ontmoeten, jij en ik.
Als je iemand je hele hart geeft en hij wil het niet, dan kun je het niet terugnemen. Het is voor altijd verdwenen.
En het lijkt erop dat ik je altijd brieven moet schrijven die ik nooit kan versturen.
Houd van het leven, dag na dag, kleur na kleur, aanraking na aanraking.
Ik weet heel goed wat ik wel en niet leuk vind; maar vraag me alsjeblieft niet wie ik ben.
Er is iets unieks en vreemds aan het alleen lopen door een lege straat. Er is een onscherp licht van de maan, en de straatverlichting maakt deel uit van het spotlight-apparaat op een kaal podium waar je doorheen kunt lopen. Je krijgt het gevoel dat er naar je geluisterd wordt, dus praat je hardop, zachtjes, om te kijken hoe het klinkt.
De wind waarschuwt dat november voorbij is. De uitgeblazen bladeren maken vleermuisvormen, webgevleugeld en woedend.
Meisjes zijn geen machines waar je vriendelijkheidsmuntjes in stopt totdat de seks eruit valt.
Waar ik het meest bang voor ben, denk ik, is de dood van de verbeelding.
Vandaag is het 1 augustus. Het is heet, stomend en nat. Het regent. Ik kom in de verleiding om een gedicht te schrijven.
De ergste vijand van creativiteit is zelftwijfel.
In maart ben ik uitgerust, ingehaald en menselijk – knarsend door een ijzige, modderige januari-februari-maart en voorzichtig, ongelovig, ontvouwend in een nieuwe lente.
Regen in augustus – het beste van de zomer is voorbij en de nieuwe herfst is nog niet geboren. De oneven ongelijke tijd.
