Hermann Karl Hesse:
( Calw, Koninkrijk Württemberg, Duitse Rijk, juli 1877 – Montagnola, Ticino, Zwitserland, 9 augustus 1962).
Duits-Zwitserse dichter, romanschrijver en schilder.
Bomen zijn heiligdommen. Iedereen die weet hoe hij met ze moet praten, wie weet hoe hij naar ze moet luisteren, kan de waarheid leren kennen. Zij prediken geen geleerdheid en voorschriften, zij prediken, zich niet laten afschrikken door bijzonderheden, de eeuwenoude wet van het leven.
Tederheid is sterker dan hardheid. Liefde is sterker dan geweld.
Je leert lachen. Om superieure humor te bereiken, moet je eerst stoppen jezelf te serieus te nemen.
Geluk heeft niets te maken met rede of moraliteit. Het is van magische essentie, het kenmerk van een vroegrijp en jeugdig niveau van de mensheid.
Nooit voelen we ons zo volledig genegeerd door onze buurman als wanneer hij slaapt!
Je moet een rigoureuze logicus of grammaticus zijn en tegelijkertijd vol fantasie en muziek zijn.
Muziek is gebaseerd op de harmonie tussen hemel en aarde, op het samenvallen van bewolking en licht.
De mens onderscheidt zich vooral van de rest van de natuur door een gladde en geleiachtige laag leugens die hem omhult en beschermt.
Het zwaarste werk is nog steeds niets vergeleken met de dood.
Het is goed om op de harde manier te hebben geleerd wat je moet weten.
Je bent voor mij te weinig jezelf.
Hoe ouder de acteur, hoe beter hij onze domheid weet terug te brengen tot een angstaanjagende en onontkoombare komische formule, en hoe meer we gedwongen worden te lachen.
Voor ieder van ons zijn er meerdere paden, meerdere mogelijkheden, die van geboorte, van transformatie, van terugkeer.
Wat is schoonheid, wat is harmonie voor iemand die ter dood veroordeeld is en die tussen afbrokkelende muren rent, op zoek naar zijn leven?
Dingen worden gemakkelijk vervormd als je terugkijkt.
Het prettige gevoel iets te doen te hebben, een doel om na te streven.
Je weet niets van wijsheid totdat je de duisternis hebt ervaren, die je van iedereen afsnijdt, zonder toevlucht en zonder geluid.
Op scholen leren we veel datums van belachelijke veldslagen, namen van even absurde koningen uit de oudheid… maar van de mens weten we niets!
De geketenden zien een denkbeeldige maar soevereine wereld voor zich opengaan: humor.
Ieder van ons is niets meer dan een mens, niets meer dan een beproeving, een podium.
Als iets kostbaars en onvervangbaars verdwijnt, voelt het als ontwaken uit een droom.
Bekering alleen is nutteloos, je kunt geen genade kopen met berouw, je kunt het helemaal niet kopen.
Mensen gezegend met fortuin en succes zijn zo gemakkelijk te misleiden!
Of je nu een leraar, geleerde of muzikant wordt, heb respect voor “betekenis”, maar denk niet dat het kan worden onderwezen.
De zintuigen hebben niet de minste superioriteit over de geest, en het omgekeerde is ook waar. Ze vormen een geheel, ze zijn gelijk.
Je moet leren leven, dat is wat we willen. Je moet de humor van het leven begrijpen.
Gehoorzamen is als eten en drinken: er is niets beters wanneer je het al een hele tijd moet missen.
Liefde is niet gemaakt om ons gelukkig te maken. Ik geloof dat het bedoeld is om ons te onthullen in hoeverre we de kracht hebben om te lijden en te volharden.
Nee, geliefd zijn maakt niet gelukkig. Maar liefhebben, dat is geluk!
Alle verheven humor begint met jezelf niet langer serieus te nemen.
De wijsheid die een wijze probeert over te brengen heeft altijd iets van waanzin.
Ik heb mijn leven geleid zoals het mij zinde, en het ontbrak mij niet aan vrijheid en schoonheid, maar ik ben altijd alleen geweest.
De godheid zit in jou, niet in begrippen en boeken. De waarheid wordt geleefd, niet gedoceerd.
De rol van pijn, teleurstellingen en duistere gedachten is niet om ons verbitterd te maken, om ons onze waarde en waardigheid te laten verliezen, maar om ons volwassen te maken en te zuiveren.
Tranen zijn het smeltende ijs van de ziel.
Mijn verhaal is niet prettig, het is niet zoet en harmonieus zoals de verzonnen verhalen; het smaakt naar dwaasheid en verbijstering, naar waanzin en droom, zoals het leven van alle mensen die niet langer tegen zichzelf willen liegen.
Sommigen van ons denken dat vasthouden ons sterk maakt, maar soms is het het loslaten.
